Σύμφωνα με το ΚΕΠΕ, από το 2019 έως το 2024, οι αμοιβές εργασίας στην Ελλάδα μειώθηκαν από το 39% του ΑΕΠ στο 35%, όταν ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι γύρω στο 47%. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες εργαζόμενοι καρπώνονται μικρότερο μερίδιο του εθνικού εισοδήματος σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο – σχεδόν 12 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερα. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ το κόστος ζωής αυξάνεται, τα εισοδήματα παραμένουν διαχρονικά περιορισμένα.
Παρά τις εξαγγελίες για «ανάπτυξη για όλους», η κυβερνητική πολιτική των αυξημένων έμμεσων φόρων, της μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας, και των αποσπασματικών επιδομάτων, είχε σαν αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο: ονομαστικά η ανάπτυξη συνεχίζεται, αλλά οι πολίτες να γίνονται φτωχότεροι.
Δείγμα ιστορικής οπισθοδρόμησης
Η υπουργός Εργασίας Νίκη Κεραμέως δήλωσε σε νεα συνέντευξή της ότι «διαφωνεί με τον όρο 13ωρο».
Το επιχείρημά της είναι ότι «όταν κανείς χρησιμοποιεί την έκφραση 13ωρο, αφήνει να εννοηθεί ότι όλοι θα δουλεύουν δεκατρείς ώρες κάθε μέρα της ζωής τους. Δεν είναι έτσι».
Πάλι καλά να λέμε, γιατί αυτό ίσχυε τον 19ο αιώνα. Τότε η δουλειά ήλιο με ήλιο ήταν κανόνας, όπως κανόνας ήταν και η δουλεία στις βαμβακοφυτείες του αμερικάνικου Νότου. Ενώ τώρα, ευτυχώς, όπως μας καθησυχάζει η υπουργός το 13ωρο δεν είναι παρά «μία δυνατότητα μόνο για πάρα πολύ συγκεκριμένες μέρες τον χρόνο. Πόσες; Μέχρι 37 ημέρες τον χρόνο.
Ακόμα και αν διαφωνεί η κ. Κεραμέως, ο όρος «13ωρο» έχει καθιερωθεί στον δημόσιο διάλογο, εντός και εκτός Ελλάδας, ως δείγμα ιστορικής οπισθοδρόμησης στα εργασιακά.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.