” Έως τώρα δεν βρήκαμε ακόμη τον έρωτα”…. μία φράση που κυριαρχεί κατά κοινή ομολογία πολλών…Και οι κοινωνιολόγοι απαντούν:για να τον συναντήσουμε, πρέπει να εγκαταλείψουμε τους άγριους χώρους του ζώου και να μεταφερθούμε στα ήμερα δωμάτια του ανθρώπου. Η μετάβαση από την «επιθυμία» στον «έρωτα» γίνετα με ένα είδος ενοφθαλμισμού: μπολιάζεται το άγριο δέντρο, η φυσική ορμή, μ’ ένα ήμερο κλαδί, προϊόν μακράς και επίπονης καλλιέργειας, δηλαδή με την τρυφερότητα, τη στοργή, την εμπιστοσύνη, το θαυμασμό (και τα τέσσερα στοιχεία είναι βασικά συστατικά της λέξης: «αγάπη», που υπάρχει στην εθνική μας γλώσσα χωριστή ονομασία γι’ αυτή την συναισθηματική ομάδα), και αν το μπόλι πιάσει (δυστυχώς πιάνει πολύ σπάνια), αναπτύσσεται το νέο φυτό που δίνει θαυμάσια λουλούδια: ο έρωτας.
Του άγριου δέντρου οι χυμοί από δω και πέρα τρέφουν αυτό το «άλλο», που είναι βέβαια συγγενές προς το βασικό, αλλά συνάμα και διαφορετικό. Από την επιθυμία γεννιέται ο έρωτας. Και πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι η έλξη μας από το πρόσωπο που «αγαπούμε» δεν βρίσκεται στο επίπεδο της απλής επιθυμίας παρά είναι γνήσια ερωτική; Από τα κριτήρια που έχει δώσει η ανάλυση και η πείρα από τους “ειδικούς”, θα απαριθμήσουμε τα σπουδαιότερα.
Απορρέουν από τα ειδικά γνωρίσματα των δύο καταστάσεων. Η επιθυμία είναι κεντρομόλος. Ο έρωτας φυγόκεντρος. Για την φυσική ορμή ο «άλλος» είναι «αντικείμενο» που υπάρχει και λογαριάζεται μόνο ως μέσο για την ικανοποίηση μιας «δικής μου» ανάγκης. Ο άνθρωπος που επιθυμεί είναι γεμάτος από την επιθυμία του. Αυτή μόνο τον ενδιαφέρει και τον απασχολεί, αυτή δεσπόζει στις σχέσεις του με τους άλλους. Ο ορίζοντας της ψυχής του είναι κλειστός. Στον έρωτα η ροπή αντιστρέφεται, η κίνηση διευθύνεται προς ένα αυθύπαρκτο «άλλο» που καλεί το «εγώ» να στραφεί προς αυτόν και να ενωθεί μαζί του.
Στον Έρωτα όσο περισσότερο δίνεται κανείς, τόσο πλουσιότερος επιστρέφει στον εαυτό του. Με την επιθυμία, όπως είδαμε συμβαίνει το αντίθετο: όσο παίρνεις από τον «άλλο», τόσο χάνεις τον εαυτό σου, αδειάζεις και φτωχαίνεις. Όποιος αρπάζει σα λάφυρο το «αντικείμενο» της επιθυμίας του και το νέμεται με βουλιμία, ληστεύεται από την ίδια του την ηδονή και ενώ όλο «παίρνει», «το έχειν» του διαρκώς λιγοστεύει. Αντίθετα, εκείνος που προσφέρεται ερωτικά, αισθάνεται ότι πολλαπλασιάζεται και περισσεύει «το έχειν» του. Το παράδοξο τούτο είναι της ερωτικής μαγείας το έργο. Η ερωτική σχέση, όταν ιδρυθεί και ευδοκιμήσει, είναι και για τους δύο όρους της ευφρόσυνη και δημιουργική, γόνιμη σε έργα που τιμούν τον άνθρωπο. Χαρίζει ευτυχία και αυτοπεποίθηση, παρορμά σε δράση θετικά, φωτίζει τη ζωή μ’ ένα εσωτερικό φως. Αντίθετα, η επιθυμία, όταν μένει χωρίς έλεγχο, όρεξη άπληστη και τυφλή, κατεβάζει χαμηλά το επίπεδο των απαιτήσεων, εμπνέει μικρόχαρες σκέψεις, οδηγεί στη βαναυσότητα, στην πνευματική στειρότητα, στην ηθική αναπηρία.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.