Η φράση αυτή λέγεται ότι προήλθε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου οι στρατηγοί (αμνοί) έστελναν στον θάνατο με την ανικανότητά τους, τους καλύτερους στρατιώτες τους (λέοντες).
Αργότερα, έγινε και τίτλος ταινίας του Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Χρησιμοποιείται πλέον για να δείξει ότι συνήθως οι λέοντες θυσιάζονται στη μάχη και απομένουν οι αμνοί ή αλλιώς τα πρόβατα. Κάπως έτσι θα μπορούσα να παρομοιάσω και την κατεύθυνση στην οποία οδεύει το πολιτικό μας σύστημα.
Μετά από 10 χρόνια κρίσης και σκληρών συγκρούσεων, η πλειοψηφία των σημερινών πολιτικών -ή καλύτερα πολιτευτών- δοξάστηκαν δια της απουσίας τους, ενώ όσοι έδωσαν μάχες έχουν απομακρυνθεί και η πλειοψηφία όσων εισέρχονται ακολουθεί το παλιό παράδειγμα.
Από τη μία λογικό, διότι κάθε εποχή έχει και διαφορετικές ανάγκες. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν ο πατέρας της Νίκης κατά του ναζισμού, αλλά ήταν πρωθυπουργός πολέμου, όχι ειρήνης. Ακόμα και στον «Νονό», ο Αλ Πατσίνο, απαλλάσσει από τα καθήκοντά του τον σύμβουλο της οικογένειας, επειδή είναι κονσιλιέρε ειρήνης κι όχι πολέμου. Από την άλλη μεριά, κάθε εποχή έχει τις δικές της μάχες.
Οι καιροί ου μενετοί και η κανονικότητα ως βαρκάδα στη λίμνη, αποδεικνύεται μια ακόμα αυταπάτη. Οι προκλήσεις είναι μεγάλες και πολλαπλές. Από τα εθνικά θέματα και τον τουρκικό αναθεωρητισμό, μέχρι την οικονομία και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Τα τελευταία παραδείγματα από τον πολιτικό βίο, είναι όχι μόνο απογοητευτικά, αλλά σηματοδοτούν ότι αρχίζει και πάλι «η Ρώμη να φλέγεται» και εμείς μιλάμε για άλλα, μικρά.
Ξεχνώντας ότι:
Η εποχή και η πατρίδα δεν έχει ανάγκη από παλιούς ή εκκολαπτόμενους πολιτικάντηδες και παραγοντίσκους, αλλά από αγωνιστές των ιδεών. Έχει ανάγκη από ιδεολογική αντιπαράθεση και πολιτική επιχειρηματολογία, όχι από μικροκομματικές κόντρες και επαγγελματικά αλισβερίσια.
Έχει ανάγκη από πολιτικούς που θα πάρουν ρίσκα και θα μιλήσουν, όχι από συμφεροντολόγους που θα βολευτούν και θα σιωπήσουν για μια θεσούλα. Έχει ανάγκη από άξιους που χάνουν τον ύπνο τους, όχι από καριερίστες που κοιμούνται με την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας.
Σκεφτείτε την εικόνα του πολιτικού συστήματος λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Ανίκανοι άνθρωποι είχαν γίνει υπουργοί και παράγοντες, μπερδεύοντας πολλές φορές την πολιτική με τη show biz. Καλό είναι να μη τα ξεχνάμε αυτά για να μην τα ξαναζήσουμε. Βέβαια ,για να πούμε ολόκληρη την αλήθεια, δε φταίνε μόνο οι αμνοί.
Όσοι δεν κάνουν κάτι για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος φταίνε πολύ περισσότερο. Καθήκον, λοιπόν, του συνόλου τού πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας είναι να ξεχωρίσει τα πρόβατα από τους λέοντες. Το πολιτικό σύστημα για το ποιους υποδέχεται και η κοινωνία για το ποιους επιβραβεύει.
Ακόμα μεγαλύτερο καθήκον, είναι όσων καταλαβαίνουν αυτά τα λόγια και αποδέχονται ή υπομένουν να τους οδηγούν αμνοί και να θυσιάζονται λέοντες.
Στο τέλος, όμως, τις μεγάλες αλλαγές τις φέρνουν οι εξωτερικοί και τα αουτσάιντερ, όχι οι μυημένοι και τα φαβορί.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.