Ο ανταποκριτής του CBS News Charlie D’Agata είπε την περασμένη εβδομάδα στον αέρα ότι η Ουκρανία «δεν είναι, με όλο το σεβασμό, ένα μέρος όπως το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, που βρίσκεται σε πόλεμο εδώ και δεκαετίες.
Είναι μια σχετικά πολιτισμένη, σχετικά ευρωπαϊκή χωρά, όπου κανένας δεν περίμενε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο», γράφει ο Moustafa Bayoumi στον Guardian.
Αν αυτός είναι ο D’Agata που διαλέγει προσεκτικά τα λόγια του, ανατριχιάζω να σκεφτώ πώς θα έμοιαζαν οι πιο αυτοσχέδιες εκφράσεις του. Περιγράφοντας την Ουκρανία ως «πολιτισμένη», μας λέει ουσιαστικά ότι οι Ουκρανοί, σε αντίθεση με τους Αφγανούς και τους Ιρακινούς, αξίζουν περισσότερο τη συμπάθειά μας.
Μια δίκαιη οργή έκανε αμέσως την εμφάνιση της στο Διαδίκτυο, όπως θα έπρεπε σε αυτήν την περίπτωση, και ο βετεράνος ανταποκριτής ζήτησε γρήγορα συγγνώμη, αλλά ο D’Agata δεν ήταν ο μόνος δημοσιογράφος που είδε τα δεινά των Ουκρανών κάτω από σαφώς σοβινιστικούς όρους.
Το BBC πήρε συνέντευξη από τον πρώην αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα της Ουκρανίας, ο οποίος είπε ζωντανά: «Είναι πολύ συγκινητικό, γιατί βλέπω Ευρωπαίους με μπλε μάτια και ξανθά μαλλιά… να σκοτώνονται κάθε μέρα». Αντί να αντιδράσει στο σχόλιο, ο παρουσιαστής του BBC απάντησε κατηγορηματικά: «Κατανοώ και σέβομαι τα συναισθήματα σας».
Στο γαλλικό δίκτυο BFM, ο δημοσιογράφος Phillipe Corbé δήλωσε σχετικά με την Ουκρανία: «Δεν μιλάμε εδώ για Σύριους που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τους βομβαρδισμούς του συριακού καθεστώτος που υποστηρίζεται από τον Πούτιν. Μιλάμε για Ευρωπαίους που φεύγουν με αυτοκίνητα που μοιάζουν με δικά μας». Με άλλα λόγια, όχι μόνο οι Ουκρανοί μοιάζουν με εμάς αλλά ακόμη και τα αυτοκίνητά τους μοιάζουν με «τα δικά μας» αυτοκίνητα. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να νοιαζόμαστε για τους Ουκρανούς.
Ένας δημοσιογράφος του ITV από την Πολωνία είπε: «Συνέβη το αδιανόητο. Και δεν μιλάμε για ένα αναπτυσσόμενο, τριτοκοσμικό έθνος. Μιλάμε για την Ευρώπη!». Λες και ο πόλεμος περιορίζεται μόνο στα αναπτυσσόμενα έθνη του τρίτου κόσμου.
Αναφερόμενος στους πρόσφυγες, ένας παρουσιαστής του Al Jazeera δήλωσε: «Κοιτάζοντάς τους, πώς είναι ντυμένοι, φαίνονται εύποροι… άνθρωποι της μεσαίας τάξης. Δεν πρόκειται για πρόσφυγες που προσπαθούν να ξεφύγουν από εμπόλεμες περιοχές της Μέσης Ανατολής ή της Βόρειας Αφρικής».
Ενώ ο Daniel Hannan, έγραψε στην Telegraph: «Μοιάζουν με εμάς. Αυτό είναι που το κάνει τόσο συγκλονιστικό. Η Ουκρανία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα. Οι Ουκρανοί παρακολουθούν Netflix και έχουν λογαριασμούς στο Instagram, ψηφίζουν στις εκλογές και διαβάζουν εφημερίδες χωρίς λογοκρισία. Ο πόλεμος δεν είναι πλέον κάτι που αφορά αποκλειστικά φτωχούς και απομακρυσμένους πληθυσμούς».
Αυτό δεν είναι αληθινή ανθρώπινη αλληλεγγύη για έναν καταπιεσμένο λαό. Στην πραγματικότητα, είναι το αντίθετο. Είναι φυλετισμός. Αυτά τα σχόλια δείχνουν κατά πόσο ο ρατσισμός έχει διαποτίζει την κάλυψη του πολέμου σαν κηλίδα που δεν λέει να φύγει. Το συμπέρασμα είναι σαφές: ο πόλεμος είναι μια φυσική κατάσταση για τους έγχρωμους, ενώ οι λευκοί έλκονται φυσικά προς την ειρήνη.
Δεν είμαι μόνο εγώ που βρήκα αυτά τα κλιπ ενοχλητικά. Η Ένωση Αράβων Δημοσιογράφων της Μέσης Ανατολής με έδρα τις ΗΠΑ εξέδωσε μια ανακοίνωση: «Η Ameja καταδικάζει και απορρίπτει κατηγορηματικά τις οριενταλιστικές και ρατσιστικές προεκτάσεις που θέλουν οποιονδήποτε πληθυσμό ή χώρα να είναι «απολίτιστος», αναφέρεται στην ανακοίνωση.
«Αυτό το είδος σχολιασμού αντανακλά τη νοοτροπία που επικρατεί στη δυτική δημοσιογραφία και βοηθά στην ομαλοποίηση της τραγωδίας σε μέρη του κόσμου όπως η Μέση Ανατολή, η Αφρική, η Νότια Ασία και η Λατινική Αμερική. Μια τέτοια κάλυψη απανθρωποποιεί τα θύματα και καθιστά τον πόλεμο ως κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο».
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτού του είδους η ρατσιστική κάλυψη των μέσων ενημέρωσης εκτείνεται πέρα από τις οθόνες και τις εφημερίδες και φτάνει ως την πολιτική. Σκεφτείτε πώς οι γείτονες της Ουκρανίας ανοίγουν τώρα τις πόρτες τους στις προσφυγικές ροές, ενώ δαιμονοποιούσαν και κακομεταχειρίζονταν τους πρόσφυγες, ειδικά μουσουλμάνους και Αφρικανούς πρόσφυγες, για χρόνια.
«Όποιος δραπετεύει από βόμβες και ρωσικά τουφέκια, μπορεί να υπολογίζει στην υποστήριξη του πολωνικού κράτους», δήλωσε πρόσφατα ο Πολωνός υπουργός Εσωτερικών, Mariusz Kaminski. Εν τω μεταξύ, η Νιγηρία έχει παραπονεθεί ότι οι Αφρικανοί σπουδαστές εντός της Ουκρανίας εμποδίζονται να φτάσουν στα πολωνικά σύνορα. Ορισμένοι αντιμετώπισαν επίσης προβλήματα στην πολωνική πλευρά των συνόρων.
Στην Αυστρία, ο καγκελάριος Karl Nehammer δήλωσε: «φυσικά θα δεχθούμε πρόσφυγες, αν χρειαστεί». Εν τω μεταξύ, μόλις το περασμένο φθινόπωρο και στον τότε ρόλο του ως υπουργός Εσωτερικών, ο Nehammer ήταν γνωστός ως σκληροπυρηνικός κατά της επανεγκατάστασης Αφγανών προσφύγων στην Αυστρία και ως πολιτικός που επέμενε στο δικαίωμα της Αυστρίας να απελαύνει Αφγανούς αιτούντες άσυλο, ακόμη και αν αυτό σήμαινε την επιστροφή τους στο Αφγανιστάν. «Είναι διαφορετικά στην Ουκρανία από ό,τι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν», είπε στην αυστριακή τηλεόραση. «Μιλάμε για τη γειτονιά μας».
Ναι, αυτό είναι λογικό, θα πείτε. Ο γείτονας βοηθά τον γείτονα. Αυτό όμως που φαίνεται να θέλουν να περάσουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και πολιτικοί είναι ότι η ίδια η έννοια της παροχής καταφυγίου βασίζεται σε παράγοντες όπως η φυσική εγγύτητα ή το χρώμα του δέρματος.
Αν η συμπάθειά μας ενεργοποιείται μόνο για να καλωσορίσουμε ανθρώπους που μοιάζουν με εμάς ή προσεύχονται σαν εμάς, τότε είμαστε καταδικασμένοι να αναπαράγουμε τον ίδιο τον στενό, ανίδεο εθνικισμό που προωθεί ο πόλεμος.
Η ιδέα της χορήγησης ασύλου, δεν πρέπει ποτέ να βασίζεταισε τίποτα άλλο εκτός από τη βοήθεια σε αθώους ανθρώπους που χρειάζονται προστασία. Σήμερα, οι Ουκρανοί ζουν κάτω από την απειλή της βίας και του θανάτου που προέρχεται απευθείας από την εγκληματική εισβολή της Ρωσίας και, φυσικά, πρέπει οπωσδήποτε να παρέχουμε στους Ουκρανούς ασφάλεια όπου και όποτε μπορούμε.
Αλλά αν αποφασίσουμε να βοηθήσουμε τους Ουκρανούς μόνο και μόνο επειδή μοιάζουν με «εμάς» ή ντύνονται όπως «εμείς» ή προσεύχονται όπως «εμείς» ή αν κρατήσουμε τη βοήθειά μας αποκλειστικά για αυτούς ενώ αρνούμαστε την ίδια βοήθεια σε άλλους, τότε όχι μόνο έχουμε επιλέξει λάθος λόγους για να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας, αλλά έχουμε επίσης δείξει ότι εγκαταλείπουμε τον πολιτισμό και επιλέγουμε τη βαρβαρότητα.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.