Ο όρος γυναικοκτονία στην χώρα μας άρχισε να χρησιμοποιείται πολύ πρόσφατα. Για πρώτη φορά, στα χρονικά, χρησιμοποιήθηκε στην Αγγλία το 1801 (!)
Το 1848, αυτός ο όρος δημοσιεύθηκε στο νόμο λεξικό νομικών όρων του Wharton’s.
Η φεμινίστρια συγγραφέας Ντιάνα Ε.Χ. Ράσελ (Diana EH Russell) ήταν το πρώτο πρόσωπο που καθόρισε και διέδωσε αυτόν τον όρο στη σύγχρονη εποχή, το 1976. Ορίζει τη λέξη ως «τη δολοφονία γυναικών από άντρες επειδή είναι γυναίκες».
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις Γυναικοκτονίες (European Observatory on Femicide) τα έτη 2019-2020 τελέστηκαν στην Ελλάδα τουλάχιστον 39 γυναικοκτονίες. Μόνο το 2021, τελέστηκαν 17.
Πίσω στο 1980…
Πηγαίνοντας πίσω στο 1980, συναντάμε μια Ελλάδα, όπου ο όρος γυναικοκτονία μοιάζει παντελώς άγνωστος… Παρόλα αυτά γυναίκες δολοφονούνταν και τότε… και ήταν πολλές. Μόνο που τότε, τόσο την κοινωνία, όσο και εμμέσως τα ΜΜΕ συχνά, τους ενδιέφερε η αιτία. Γιατί «δεν μπορεί» θα σου έλεγαν τότε… «κάτι θα του έκανε». Βέβαια το θλιβερό είναι πως και σήμερα μπορεί να ακούσεις την ίδια φράση, αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα..
Ήταν 5 μηνών έγκυος…
Ήταν Μάιος του 1980, όταν η πόλη του Πύργου, συγκλονίζεται από την εν ψυχρώ δολοφονία, μιας νεαρής γυναίκας, η οποία μάλιστα, ήταν πέντε μηνών έγκυος.
Δράστης του φονικού, ο εραστής της. Ένας άνδρας, επίσης παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Ο ίδιος μάλιστα, αφού σκότωσε τη νεαρή, γύρισε το όπλο στον εαυτό του και πάτησε τη σκανδάλη. Όμως στη δική του περίπτωση τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά. Εκείνος επέζησε. Διακομίσθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας, όπου νοσηλευόταν φρουρούμενος, μέχρι και που ομολόγησε την πράξη του, και πήρε τον δρόμο για τις φυλακές.
Η τοπική κοινωνία βούιζε από φήμες και κουτσομπολιά. Την ημέρα της κηδείας, κάποιοι θρηνούσαν και κάποιοι άλλοι μόνο… ψιθύριζαν. Είχαν όντως δεσμό; Γιατί την σκότωσε; Τι συνέβη πραγματικά;
Βλέπετε για τους ντόπιους είχε μεγαλύτερη σημασία το… παρασκήνιο, παρά η ουσία, η οποία ήταν πως μια νέα γυναίκα έχασε την ζωή της και ένα πλάσμα δεν ήρθε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Την έλεγαν, Σοφία.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάνει όμως ομοιοκαταληξίες.*
42 χρόνια μετά, δεν ξέρω πόσα πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει… Ανατρέχοντας στο αρχείο της εφημερίδας «Πατρίς» και διαβάζοντας γεγονότα όπως το παραπάνω, νιώθω καμιά φορά μπερδεμένη για το αν διαβάζω ένα έντυπο του τότε, ή ένα του σήμερα. Γράφοντας αυτό το άρθρο, μου ήρθαν στο μυαλό κάποια λόγια της κοινωνιολόγου, Βάλιας Τσιριγώτη, και θα κλείσω με αυτά:
«Μεγαλώσαμε μέσα στα σπίτια, δίπλα στα σπίτια, πάνω από τους τάφους των γυναικών που “πέσαν απ’τη σκάλα”, που “καταλάθος τις χτύπησε διερχόμενο αμάξι”, που “σκόνταψαν στο πεζοδρόμιο”, που “έπεσαν στο δρόμο”. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι απλά τίτλοι ειδησιογραφικοί. Είναι οι γυναίκες που ζήσαμε μαζί τους. Ζούμε μαζί τους. Κάθε γυναικοκτονία μιλάει για όλες μας. Μιλάει για τις μητέρες μας, τις γιαγιάδες μας, τις γειτόνισσες μας, τις φίλες μας, τις αδερφές μας. Κάθε γυναικοκτονία είναι η ιστορία μας. Είναι οι ρίζες μας. Είναι οι τάφοι που μας συντρίβουν και μας ενώνουν».
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.